از اینکه باعث شدم چندین نفر دیگر به کرونا مبتلا شوند عذاب وجدان دارم

انتشار در15 ژوئن 2020 ساعت 6:56 ق.ظ سرویس:برگزیده ها یک دیدگاه 1,067 بازدید

گفت و گو با یکی از بیماران بهبودیافته کرونا در روستای کورده لارستان

از اینکه باعث شدم چندین نفر دیگر به کرونا مبتلا شوند عذاب وجدان دارم/ ای کاش در فرودگاه های کشور مسافران را قرنطینه می کردند

آفتاب لارستان‌: از محدود مبتلایان به کرونا در لارستان است که حاضر شد با درج نام و فامیلش مصاحبه کند. دلیلش را هم آگاهی رسانی بهتر و بیشتر به مردم در مواجه با این بیماری و پاسخگویی به پرسش های احتمالی آنها عنوان کرد.

«عبدالرسول داوری» اهل روستای کورده و شاغل در کارخانه سیمان است. او به همراه همسر و دو فرزندش همچنین چندین خویشاوند و همکار دیگر کرونا را از مرحوم «پدر» خود گرفته اند که چند هفته قبل از «کویت» وارد ایران شد و متاسفانه براثر ابتلا به همین کرونا جان خود را از دست داد.

او داستان ابتلای پدر و حداقل ۱۱ نفر دیگر از آشنایان و همکاران خود به کرونا را اینگونه شرح می دهد:

مرحوم پدرم ماه قبل، از کویت و از طریق فرودگاه اصفهان وارد کشور شد. او قبل از ورود به هواپیما هیچ علائمی از بیماری نداشت و حدس می زنیم در هواپیما به دلیل حضور چندین مسافرِ بیمار، به کرونا مبتلا شده باشد. پس از آن با اتوبوس از اصفهان به لارستان آمد و در منزل خود در کورده اقامت کرد. در این مدت خود من و غالب خویشاوندان رعایت کردیم و برای احتیاط به دیدار او نرفتیم یا با حفظ فاصله و با ماسک و دستکش وی را دیدیم اما بعدا متوجه شدیم یکی از خواهرهایم با وی تماس داشته و بعدا او و فرزندانش به خانه ما هم آمدند و حدس می زنیم به همین طریق همه ما مبتلا شده باشیم.

چند روز بعد علائم بیماری در مرحوم پدرم ظاهر و نتیجه تست کرونای او نیز مثبت شد. همین موضوع باعث شد تا از من و دیگر اعضای خانواده و تعدادی از همکارانم در کارخانه سیمان و کلا از افرادی که با آنها در تماس بودیم هم تست کرونا بگیرند که چند روز بعد جواب تست غالب آنها مثبت شد!

از علائم این بیماری در خودم باید بگویم بصورت متناوب بی حال می شدم و استخوان درد داشتم و هر چند ساعت یک بار مقداری سرفه می کردم. دیگر نزدیکان من هم به نوعی همین علائم را داشتند و تعدادی هم که اصلا علائمی نداشتند. در این ایام هم در منزل قرنطینه بودم و در ایام قرنطینه چون همگی خانواده یعنی همسر و دو فرزندم هم مبتلا بودند مشکل خاصی نداشتیم و مثل دیگران که مثلا در یک اتاق قرنطینه می شوند نبودیم و اینک پس از حدود یک ماه با هماهنگی پزشک مجددا به سرکار برگشته ام.

اگر بخواهم درمورد پدرم توضیح دهم باید بگویم آن مرحوم پس از بروز علائم در بیمارستان لار بستری شدند و روزهای اول هم شرایط مناسبی داشتند اما در روزهای آخر مشکل حاد تنفسی پیدا کردند و تلاش کردیم وی را به بیمارستان شیراز منتقل کنیم که بیمارستان شیراز قبول نکرد و سرانجام در بیمارستان لار فوت کردند. عجیب است که آن مرحوم ۱۰ سال قبل به مننژیت مبتلا شد و چندین روز به کما رفت و همه ما قطع امید کردیم اما متعجانه زنده ماند و بهبود یافت اما این بار بر اثر کرونا که کسی تصور فوت ایشان را نمی کرد دوام نیاورد و غریبانه این دنیا را ترک کرد!

مراسم خاکسپاری او نیز طبق مقررات در دارالرحمه کورده انجام شد و روز تدفین، مردم با فاصله نظاره گر بودند و من و دیگر اعضای خانواده که به کرونا مبتلا بودیم وی را در قبر خوابانده، حدود ۲۰ لیتر محلول ضدعفونی کننده و چند گاری آهک روی او ریختیم و سپس خاکسپاری را انجام دادیم. این مراسم در تلخی غیرقابل وصف و با مظلومیت انجام شد و همین موضوع باعث تالم همه خانواده و خویشاوندان است. همه با خود می گوییم کاش پدرم به ایران بازنگشته بود و در همان کویت مانده بود. با خود می گوییم ای کاش در فرودگاه اصفهان مسافران را قرنطینه می کردند و تست کرونا می گرفتند و صدها ای کاش و افسوس دیگر!

خود من و خانواده من غیر از تالم و درد فوت پدر درگیر عذاب وجدان شدیدی هستیم که باعث شدیم چندین و چند نفر از آشنایان و همکاران به این بیماری مبتلا شوند. همین جا از همه آنها حلالیت می طلبم.

درپایان هم به همه همشهریان و مخاطبان «آفتاب لارستان» تاکید می کنم که این بیماری را شوخی نگیرند و حتما موارد بهداشتی را رعایت کنند. متاسفانه شاهدیم که در مجامع عمومی و ادارات و بانک ها غالب مردم فاصله گذاری نمی کنند و ماسک نمی زنند و خود ادارات و بانک ها هم سختگیری زیادی نمی کنند و امکانات بهداشتی مثل محلول ضدعفونی کننده و … در اختیار مردم نمی گذارند.