با «ویلایی ها» به تماشای گوشه نادیده ای از جنگ بروید

به بهانه آغاز اکران فیلم «ویلایی ها» اثر منیر قیدی

سعیده آرین: دفاع مقدس در سینمای ایران مفهومی نامتناهی است، سال ها از ۸ سال دفاع مقدس گذشته و با ساخت فیلم های متعدد از این سوژه مشخص باز هم شگفت زده می شویم. گویا بر انبوه قصه های جنگ و تاثیری که بر مخاطب ایرانیِ عشق وطن می گذارد پایانی نیست.

«ویلایی ها» نیز با کارگردان تجربه اولی اش از منظری متفاوت گوشه کمتر شناخته شده ای از روزهای جنگ را به خوبی روایت می کند. قصه زنان و مادران منتظر و روزهای پر التهاب.

ویلایی ها فیلم خوش ساختی است، طراحی صحنه و لباس و بازی ها کم نقص و باور پذیر است. آنقدر روان و باورپذیر که حس می کنیم سال هاست آدم های قصه را می شناسیم و با آن ها زندگی کرده ایم.

پریناز ایزدیار و طناز طباطبایی در اوج اند اما در کمال ناباوری ثریا قاسمی کاندید می شود که  این هم از عجایب جشنواره امسال است. صحنه های بمباران و فضاسازی های ویلا خوب درآمده و فیلم آنقدر تاثیر گذار است که نمی توان دید و اشک نریخت.

تنها موردی که ویلایی ها را از «شاهکار» به «خوش ساخت» تبدیل می کند نگاه به شدت زنانه فیلم و قضاوت یک طرفه نسبت به مردان است. داوود را با وجود این همه بی تابی زن و فرزندانش نمی بینیم و دلایل اش هم روشن نیست. صابر ابر هم پدری است که فقط سری می زند و در این سر زدن هم طلبکارانه رفتار می کند. مخاطب حس عاطفه ای به مردان همیشه غایب فیلم پیدا نمی کند و گویا مسئله اصلی داستان که دلاوری ها و رشادت هایشان است در میان دغدغه های زنانه و ماتیک و سرخاب کردن ها گم شده!

با این همه بی شک ویلایی ها از بهترین های جشنواره امسال است، فیلمی که باید دید و اندیشید و وطن را پاس داشت.